จรรยาบรรณนักวิจัย
นักวิจัย
หมายถึง ผู้ที่ดำเนินการค้นคว้าหาความรู้อย่างเป็นระบบเพื่อตอบประเด็นที่สงสัยโดยมีระเบียบวิธีอันเป็นที่ยอมรับในแต่ละศาสตร์ที่เกี่ยวข้อง
ซึ่งครอบคลุมทั้งแนวคิด มโนทัศน์ และวิธีการที่ใช้ในการรวบรวม และวิเคราะห์ข้อมูล
(สภาวิจัยแห่งชาติ,
2541)
จรรยาบรรณ
หมายถึง หลักความประพฤติอันเหมาะสม
แสดงถึงคุณธรรมและจริยธรรมในการประกอบอาชีพที่กลุ่มบุคคลแต่ละสาขาวิชาชีพประมวลขึ้นไว้เป็นหลัก
เพื่อให้สมาชิกในสาขาวิชาชีพ นั้นๆ
ยึดถือปฏิบัติเพื่อรักษาชื่อเสียงและส่งเสริมเกียรติคุณของสาขาวิชาชีพของตนเอง
จรรยาบรรณนักวิจัย
(Researcher’s
Code Ethic) หมายถึง
หลักเกณฑ์ควรประพฤติปฏิบัติของนักวิจัยทั่วไปเพื่อให้การดำเนินงานวิจัยตั้งอยู่บนพื้นฐานของจริยธรรม
และหลักวิชาการที่เหมาะสม
ตลอดจนประกันมาตรฐานของการศึกษาค้นคว้าให้เป็นไปอย่างสมศักดิ์ศรี
และเกียรติภูมิของนักวิจัย จรรยาบรรณของนักวิจัยและแนวปฏิบัติที่นำเสนอโดยสภาวิจัยแห่งชาติของประเทศไทย
มีดังนี้ (สภาวิจัยแห่งชาติ, 2541)
1.
นักวิจัยต้องมีซื่อสัตย์และมีคุณธรรมในทางวิชาการและการจัดการ
2.
นักวิจัยต้องตระหนักถึงพันธกรณีในการทำงานวิจัย
ตามข้อตกลงที่ทำไว้กับหน่วยงานที่สนับสนุนการวิจัยและหน่วยงานที่ตนสังกัด
3.
นักวิจัยต้องมีความรู้พื้นฐานในสาขาวิชาการที่ทำการวิจัยอย่างเพียงพอ
4.
นักวิจัยต้องมีความรับผิดชอบต่อสิ่งที่ศึกษาวิจัย
ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่มีชีวิตหรือไม่มีชีวิต
5.
นักวิจัยต้องเคารพศักดิ์และสิทธิของมนุษย์ที่ใช้เป็นตัวอย่างในการวิจัย
6.
นักวิจัยต้องมีอิสระทางความคิดโดยปราศจากอคติในทุกขั้นตอนของการทำวิจัย
7.
นักวิจัยพึงนำผลงานวิจัยไปใช้ประโยชน์ในทางที่ชอบ
8.
นักวิจัยพึงเคารพความคิดเห็นทางวิชาการของผู้อื่น
9.
นักวิจัยพึงมีความรับผิดชอบต่อสังคมทุกระดับ
